من همون آدمم. هيچ فرقي نكردم. همون كه از روبروتون بلند مي شد و مي رفت ديگه هيچ خبري ازش نمي شد. همون كه مي گفت : هر جور راحتي. همون كه فقط سكوت مي كرد تا عصبي بشين. من همون آدمم. هنوز همون كثافتي ام كه كلكسيون جمع مي كنه كه هر چند وقت با يكي مي چرخه. من همون آدمم و از همه ي اين خصوصياتي كه مي گين لذت مي برم. ولي به منم حق بدين كه بعد از چند سال براي چند دقيقه خود خودم باشم. خود خودم. ميدونم وقتي خود خودم ميشم ديدنم براي آدما درد داره. اونا دردشون مي گيره. احساس بدي مي كنن. ولي به منم خق بدين كه براي چند دقيقه بعد از اين چند سال پاهام شل بشه وقتي بايد مثل هميشه بگم : هر جور راحتي و پاشم برم. بمونم. بمونم خود واقعيم باشم. به منم حق بدين. منم آدمم مثل همه ي شماها. منم بعضي وقتا بغل مي خوام. يه بغل كه توش بشه راحت بود. نه بغلي كه مثل بقيه ي بغلهاست. يه بغل بشه توش لرزيد. همين. بعد دوباره حالم خوب ميشه. دوباره همون آدم مي شم. حالمم خوب ميشه. مثل هميشه كه حالم خوبه.
مي دوني تو اين دو هفته هر روز يه خبر بد شنيدم. هر روز يه بلايي سرم اومد. هر روز يكي تون با حرفاش اذيتم كرد. تنها دل خوشيم به يك كار بود كه داشت درست مي شد. بعدش اونم خراب شد. حتي امريه سربازي هم كه مطمين بودم جور شده ، اونم خراب شد. ولي باور كن حالم خوبه. خوب خوب. اصلا هم مهم نيست كه چي ميشه. من عادت كردم. من معتاد شدم به خراب شدن هر چيزي كه كمي اميد وارم مي كنه. من روزايي كه درد ندارم حالم خيلي بدتره. من درد دوست دارم. هر چقدر بيشتر بهتر. يادت باشه من از اينكه كسي عاشقم بشه حالم بهم مي خوره. چون دوست ندارم. چون آدمش نيستم. من همين جوري راحتم. راحت راحت. دوست داشتن من اينجوريه. چيكارش كنم. من نمي خوام كسي واسم نگران بشه.
قشنگترين طلوع زندگيم ديدم. اگه باز وقتي موند كه حسش كنم كه بهتر اگه هم نموند بازم چيزي از دست ندادم. فقط يه طلوع ديدم كه خيلي خوشگل بود.