.

يه حقيقت بزرگ هست. من خيلي وقت چيزي واسه نوشتن ندارم. فقط كس شر مي نويسم. بديش همين جاست تو زندگيم دو تا چيز وجود داشت كه آرومم مي كرد: سيگار و نوشتن.. جفتش ديگه نيست ... راستي امسال نميام پيشت. حوصله ي اونجا رو ندارم. تو اگه وقت كردي بيا. آخه چند وقت از پوست و استخون و گوشت بيزار شدم. من ميرم جاي هميشگي مي شينم تو هم بيا اونجا. مي دوني اين روزا هيچكس وقت نداره از روي سكوي اتوبان رو ببينه. مي دونم حتما به خاطر سال جديد مي خواي يه سر به مامانت بزني. ولي سعي كن زود بياي پيش من. باشه؟ مي دونم بهت قول دادم ميام پيشت. ولي پيش خودمون بمونه قول مردها هم ديگه قول نيست. تو بيا پيشم. تو كه ديگه بابا مامانت نگرانت نميشن. ديگه كسي تو راه خونه مزاحمت نميشه. پاشو بيا باور كن تا نيمه شب دم اتوبان مي شينيم. بيا ديگه منتظرت مي مونم. تو كه مي دوني انتظار چقدر سخته. مي دوني آدمي كه يه ربع زودتر بياد سر قرار براش اون يه ربع صبر يك سال ميگذره. مي دونم كه مياي.